Świat Oczami Laito- Rozdział I (powrót)

Cześć wam! Dziś, (30.01.2019) nadszedł dzień, w którym podjęłam się edycji i wznowienia tego opowiadania. Mam mnóstwo weny i pomysłów, więc mam nadzieję że to nie tylko ''słomiany zapał'' a kolejny rozdział w moim życiu i pasja którą gdzieś po drodze zgubiłam. Zapraszam serdecznie do czytania <3
Na samym końcu mały bonus! ^^

***

Rozdział 1

Zakład.
(edytowany, oryginał wciąż jest na blogu lata wstecz xD )

Powoli nie śpiesząc się na lekcje historii, szedłem korytarzem. Było już może 5 minut po dzwonku. Gdy wreszcie stanąłem przed drzwiami klasy i zapukałem, zdziwiłem się. W klasie nadal nie było nauczyciela. 

-Już myślałem że to Sensei- powiedział Ayato 

Usiadłem przed nim i obserwowałem klasę. Wszyscy siedzieli w ławkach i czekali na nauczyciela. Jedni rozmawiali, inni powtarzali sobie tematy. Nikt nie wiedział co jest powodem jego spóźnienia. Po kilku minutach moich głupich sprzeczek Ayato w całej klasie dał się słyszeć trzask otwieranych drzwi. Wszyscy zamarliśmy w bezruchu  i spoglądaliśmy, kto to. Powoli, dostojnym krokiem do klasy wszedł nauczyciel a za nim delikatnie i cicho stąpając jakaś dziewczyna ubrana w nasz mundurek szkolny. Pewnie nowa uczennica. Dziwne, że prawie przed samymi wakacjami ktoś tu się przepisał, a z resztą to nie moja sprawa. Niska, niebieskooka laleczka o brązowych, falowanych włosach od pierwszego spojrzenia mnie podkusiła..

-Witam klaso, i przepraszam za spóźnienie. Od dzisiaj do waszej klasy dochodzi nowa uczennica. Przedstaw się,
-E.. -Zaczęła niepewnym tonem- No więc.. Nazywam się Hikari.. Koi Hikari..
-Może opowiesz nam krótko o sobie?
-Ja.. lubię gotować i czytać książki..
-Lubisz czytać? to wspaniale! Dobrze Hikari.. jest niestety tylko jedno wolne miejsce proszę, usiądź tam obok Laito
-Tak, Sensei

Powoli podeszła do ławki i niepewnie spoglądając usiadła, ha! to takie typowe.. zmieszana i wystraszona laleczka, pewnie jakiś kujon skoro lubi książki. 

-Hej mała.. Nie za krótka ta spódniczka.. ?  -Tak jak myślałem, zarumieniła się i odwróciła wzrok. Usiadła w swojej ławce i zajęła się lekcją. Szybkim ruchem odwróciłem się do Ayato, mam pewien plan..

-Pss.. Jak oceniasz jej rozmiary? Kruszynka z niej ale wygląda całkiem nieźle..
-Pf.. Ujdzie..
-Czy ja wiem.. Mi się nawet podoba..-puszczam oczko do Hikari-O co zakład że jako pierwszy ją spróbuję ?
-Hmm... Może o Takoyaki? Trochę głodny jestem
-Chyba żartujesz! to za mało!
-To może.. Kto pierwszy ją spróbuje jest jego.. ?
-Nudy.. Z resztą i tak mi jej nie odbierzesz.- teraz tylko głupia mina i..
-Ayato! Co to za bójki w klasie ?! Ostatni raz cię upominam!

No tak. Jak zwykle udało mi się go wkopać. Ach.. Głupi Ayato.. 

-Zobaczymy po szkole..
-Tak tak, po szkole idę się zająć maleńką. Ciao!

Jak zwykle całą lekcje przespałem. Nienawidzę historii.. z resztą, kto ją lubi? Heh.. Wolę się popatrzeć na dziewczyny.. Gdzie by zwabić małą Hikari..

*dzwonek*

Czas wygrać zakład.. 

-Hej, Hikari!

-Em... T-tak ?

Podejść do niej i uśmiechnąć się.. Już jest moja..

-Co byś powiedziała, na przekąskę w kawiarence? Może oprowadzę cię też po szkole.. ?

-Emm... No.. No dobrze..

Ten niepewny, wystraszony ton.. Jak ja to uwielbiam..

-No to chodźmy! 

*Złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą. Taka delikatna dłoń.. Może od niej zacznę...?*

No chodź! Nie ociągaj się tak! 

-Idę idę!- odpowiedziała już pewniejszym i radośniejszym tonem

Załapała haczyk..

-Mamy tu pyszne bułeczki maślane, kanapki, muffinki..  Wybieraj!

-Em.. No więc... te muffinki rzeczywiście wyglądają nieźle..

-Dzień dobry. Poproszę 2 muffinki, 2 bułki i 2 kawy

-Proszę bardzo! Smacznego!

-Dziękujemy! No więc, co powiesz na zjedzenie tego na dachu? 

-Na dachu?

-A czemu nie? Jest piękna pogoda, a tam jest przynajmniej cicho. W spokoju opowiem ci trochę o szkole

-No dobrze.. Ale w ogóle wolno tam chodzić?

-No jasne!

Zaprowadziłem ją na dach. Już się zrobiła trochę odważniejsza.. chyba mnie polubiła.. Cóż, co się jej dziwić, haha. Pogoda tego dnia jest na prawdę piękna. W końcu nadszedł długo wyczekiwany maj. Dni stają się coraz cieplejsze, dookoła kwitną kwiaty. Najpiękniejsza pora roku przyniosła trochę zmian..

-Już prawie jesteśmy.. Patrz, to drzwi, chodź!

-Idę idę..!

-Jesteśmy.. Prawda że piękny stąd widok?

-Ta.. fajnie tu..

-Chodź, usiądźmy.

Usiedliśmy na murku. Słońce przyjemnie nas grzało, choć może to jednak ja..?  Zajadaliśmy się muffinkami i popijaliśmy kawę. Wygląda na to, że się już oswoiła..

-Te muffinki są pyszne!

-Prawda?

Wygram ten zakład.. Niech tylko skończy jeść...

-Jesteś na prawdę miły. Dziękuję bardzo.

-To nic takiego.. Hikari.. ?

-Ta..?

Szybkim ruchem przygarnąłem ją do siebie. Była nieco zdziwiona..  Jej włosy pachniały miodem, cóż za przepyszny słodki zapach.. Ciekawe czy jej krew też jest tak słodka?

-L-Laito.. ?

-Nie ruszaj się..

Nagle drzwi od wejścia na dach otworzyły się z hukiem. Cały podstęp na marne.. Szlag by cie Ayato..

-No nie..

-K-kto to... ?

-Eh.. Ayato.. 

Jak zwykle musiał wszystko zepsuć.. Nie wierzę we własnego pecha..

-Nie oddam ci jej Rudzielcu

-Czyżby? Zobaczymy.. 

Ciąg dalszy nastąpi..

Tak.. Uwielbiam przerywać

w takich momentach..

Hah, do następnego!

~Atsumi