Hejka! Mam coś dla was :)

Ale mam również małe info, stwierdziłam jednak, że ''Świat oczami Laito'' będzie jednak serią na tym blogu. Nie przedłużając, zapraszam do czytania!

***

Rozdział 1

Zakład.

Powoli nie śpiesząc się na lekcje historii, szedłem korytarzem. Było już może 5 minut po dzwonku.

Gdy wreszcie stanąłem przed drzwiami klasy i zapukałem, zdziwiłem się. W klasie nadal nie było nauczyciela. 

-Już myślałem że to Sensei- powiedział Ayato 

Usiadłem przed nim i obserwowałem klasę. Wszyscy siedzieli w ławkach i czekali na nauczyciela. Nikt nie wiedział co jest powodem jego spóźnienia. 

Po kilku minutach głupich sprzeczek Ayato i Laito, w całej klasie dał się słyszeć trzask otwieranych drzwi. Wszyscy zamarli w bezruchu i spoglądali, kto wszedł do klasy. Powoli, dostojnym krokiem do klasy wszedł nauczyciel a za nim delikatnie i cicho stąpając nowa dziewczyna.

-Witam klaso, i przepraszam za spóźnienie. Od dzisiaj do waszej klasy dochodzi nowa uczennica. Przedstaw się,
-E.. -Zaczęła niepewnym tonem- No więc.. Nazywam się Hikari.. Koi Hikari..
-Dobrze.. A więc, Hikari.. jest tylko jedno wolne miejsce.. Proszę, usiąź tam koło Laito..
-Tak, Sensei.
Powoli podeszła do ławki i niepewnie spoglądając usiadła..
-Hej mała.. Nie za krótka ta spódniczka.. ?  -Tak jak myślałem, zarumieniła się i odwróciła wzrok. Usiadła w swojej ławce i wlepiła wzrok w tablice.

*Szybkim ruchem odwróciłem się do Ayato, mam pewien plan..*
-Jak oceniasz jej rozmiary?
-Pf.. Ujdzie..
-Czy ja wiem.. Mi się nawet podoba.. *puszczam oczko do Hikari*
O co zakład że jako pierwszy ją spróbuję ?
-Hmm... Może o Takoyaki ?
-To za mało.. 
-To może.. Kto pierwszy ją spróbuje jest jego.. ?
-Nudy.. Z resztą i tak mi jej nie odbierzesz.- teraz tylko głupia mina i..
-Ayato! Co to za bójki w klasie ?!

No tak. Jak zwykle udało mi się go wkopać. Ach.. Głupi Ayato..

-Zobaczymy po szkole..
-Tak tak, po szkole idę się zająć maleńką.

Jak zwykle całą lekcje przespałem. Nienawidzę historii.. z resztą, kto ją lubi? Heh.. Wolę się popatrzeć na dziewczyny.. Gdzie by zwabić małą Hikari..

*dzwonek*

Czas wygrać zakład.. 

-Hej, Hikari!

-Em... T-tak ?

Podejść do niej i uśmiechnąć się.. Już jest moja..

-Co byś powiedziała, na przekąskę w kawiarence? Może oprowadzę cię też po szkole.. ?

-Emm... No.. No dobrze..

Ten niepewny, wystraszony ton.. Jak ja to uwielbiam..

-No to chodźmy! 

*Złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą. Taka delikatna dłoń.. Może od niej zacznę...?*

No chodź! Nie ociągaj się tak! 

-Idę idę!- odpowiedziała już pewniejszym i radośniejszym tonem

Załapała haczyk..

-Mamy tu pyszne bułeczki maślane, kanapki, muffinki..  Wybieraj

-Em.. No więc... te muffinki rzeczywiście wyglądają nieźle..

-Dzień dobry. Poproszę 2 muffinki, 2 bułki i 2 kawy

-Proszę bardzo! Smacznego!

-Dziękujemy! No więc, co powiesz na zjedzenie tego na dachu? 

-Na dachu?

-A czemu nie? Jest piękna pogoda, a tam jest przynajmniej cicho. W spokoju opowiem ci trochę o szkole

-No dobrze.. Ale w ogóle wolno tam chodzić?

-No jasne!

Zaprowadziłem ją na dach. Już się zrobiła trochę odważniejsza.. chyba mnie polubiła.. Cóż, co się jej dziwić

Pogoda jest na prawdę piękna. Jest maj. Coraz cieplej, kwiaty kwitną dookoła i ptaki śpiewają. Najpiękniejsza pora roku przyniosła trochę zmian..

-Już prawie jesteśmy.. Patrz, to drzwi, chodź!

-Idę idę..!

-Jesteśmy.. Prawda że piękny stąd widok?

-Ta.. fajnie tu..

-Chodź, usiądźmy.

Usiedliśmy na murku. Zajadaliśmy się muffinkami i popijaliśmy kawę. Wygląda na to,
 że się już oswoiła..

-Te muffinki są pyszne!

-Prawda?

Wygram ten zakład.. Niech tylko skończy jeść...

-Jesteś na prawdę miły. Dziękuję bardzo.

-To nic takiego.. Hikari.. ?

-Ta-..

*Szybkim ruchem przygarnąłem ją do siebie. Była nieco zdziwiona...*

-L-Laito.. ?

-Nie ruszaj się..

*Nagle drzwi od wejścia na dach otworzyły się z hukiem.*

-No nie..

-K-kto to... ?

-Eh.. Ayato.. 

Jak zwykle musiał wszystko zepsuć.. Nie wierzę we własnego pecha..

-Nie oddam ci jej..

-Zobaczymy.. 

Ciąg dalszy nastąpi..

Tak.. Uwielbiam przerywać

w takich momentach..

Hah, do następnego!

~Atsumi